مهاجرت معکوس و بازگشت اساتید به کشور + افزایش پذیرش در دکتری و ‌ارشد

اولا به نظرم درست نیست که کسی به استعدادهای مملکت بگه که از مملکت برن. هم به این دلیل که خلاف منافع ملیه، هم به این دلیل که این استعدادها بیشتر از هر کسی حق دارن که در کشورمون باشن و هم زندگی کنن و هم کار کنن و خدمت کنن به مردم شون.
دوما من نظر شما و یکی از دوستان دیگه رو که همینطور قاطع صحبت کردید اسکرین گرفتم و نگه داشتم تا هم سال بعد ببینم که آیا با موقعیت جدید خودم و همسرم صادقه یا نه. چون ما رزومه ی خوبی داریم و حالا طبق فرمایش شما بهترش هم می کنیم ببینیم باز مشکل از کجا میشه.
و از طرف دیگه نگه می دارم به خاطر این که اگر مساله ی دکتری مون بازم حل نشد در آینده این نظرات مون رو به دخترم نشون بدم و بگم که «بابا این من و مادرت نبودیم که کم کاری کردیم.»
البته من انسان امیدواری هستم و باز هم معتقدم که ارزشش رو داره که ما بیشتر تلاش کنیم و از این جنبه با شما موافقم. اما این که اشکالات چیا هستن امر دیگری ست که شما بهشون توجه ندارید.

من یکی از کسانی هستم که همون ترم اول دکتری از دانشگاه امیرکبیر انصراف دادم و اپلای کردم. خداروشکر یه دانشگاه خوب پذیرش گرفتم و الان به قول شما اون طرف آب دارم درس میخونم.
نمیخوام تجربه ای که طی این مدت اینجا داشتم رو تعمیم بدم به همه چیز. اما حداقل چیزهایی که خودم دیدم رو بیان میکنم.
۱- وقتی اپلای کردم و به قول شما رزومه ام بررسی شد، استادی که باهام مصاحبه کرد در نهایت ادب و احترام و … رفتار کرد. اصلا نخواست بهم بگه که تو سوادت کمه یا چرا مثل ماها انگلیسیت عالی نیست و …
اگر بخوام با جلسه مصاحبه همسرم که تو ایران دکتری میخوندن مقایسه کنم، اساتید دانشگاه همسرم چنان با فخر و غرور از موضع بالا صحبت میکردند که انگار فقط اینها دکتری دارند و بقیه بیسواد مطلق.
در حالیکه اساتید همسرم اکثرا دانشیار و استادیار بودند. اما استاد من در اینجا فول پروفسور هست.
۲- همسرم بعد از فارغ التحصیلی چیزی حدود ۲۰ میلیون وام دانشجویی بدهی به دانشگاه داشت و البته بگذریم از هزینه های خوابگاه که چیزی حدود ۱۰ میلیون شد و رفت و آمد و غذا و ….
من اینجا با همین فاند تحصیلی که بهم میدن هم هزینه اجاره خونه رو میدم و هم هزینه های زندگی و خورد و خوراک دو نفر و سایر هزینه های جاری. در پایان هرماه هم مبلغی پس انداز دارم که بتونم حداقل هر ۶ ماه یکبار یه سفر یک هفته تا ده روزه داخل اروپا داشته باشم.
۳- رفتار اساتید اینجا که اصلا قابل مقایسه با ایران نیست. مدام تاکید دارن که در آرامش کارهات رو انجام بده، استرس نداشته باش. عجله نکن با حوصله پیش برو. شاید باور نکنید ولی ماه چهارم بود که اینجا بودم و بخاطر پروژه ام استرس داشتم. دوتا از اساتید باهام صحبت کردند که تو فقط آرامش رو اولویت اول و بعد دکتری را در اولویت دوم باید قرار بدی. بخاطر من یک استاد ایرانی از دانشگاهی تو ایرلند رو برای سخنرانی دعوت کردند و دقیقا به اون استاد گفتند این دانشجوی ایرانی ما (یعنی من) کمی استرس داره شاید بخاطر بعضی مسائل نخواد به ما چیزی بگه، ما شما رو دعوت کردیم که با ایشون طی یک هفته ای که اینجا هستی صحبت کنی و سعی کنی به روش خود ایرانی ها آرامش بهش بدی.
در عوض اساتید همسرم چنان استرسی به کل دانشجویان میدادن که اکثرا دچار سردرد های تنشی شدن. حتی این رو بگم که متاسفانه یکی از هم کلاسیهای همسرم دقیقا روز قبل از آزمون جامع دچار استرس شدید بود و سکته کرد و الان متاسفانه وضعیت خوبی نداره.
۴- در مورد نحوه مدیریت پروژه، شما علاوه بر استاد راهنما، یک یا دو پست دکتری هم داری که وظیفه پست دکتری ها دقیقا راهنمایی شما در همه سوالات هست. یعنی وظیفه پست دکتری دقیقا این است که شما رو قدم به قدم راه بندازه و حتی چندین بار شده بود که پست دکتری ها میومدن و به من میگفتن اگه سوالی داره حتما بپرس و ما میخوایم که همه چیز رو کامل متوجه شده باشی.
در عوض استاد همسرم چند مقاله کلان دادن به همسرم و گفتن خودت برو بخون و بفهم چی به چیه!!!
۵-در مورد شرکت در کنفرانس ها و ورکشاپ ها که بخوام بگم, هر جای دنیا هر کنفرانسی و یا ورکشاپی که شرکت کنیم، فقط کافیه رسید هزینه های پرداخت شده برای هواپیما و قطار و هتل و غذا و … رو به منشی گروه بدیم و در عرض ۳ روز کل هزینه ها رو به حسابمون واریز میکنن.
تو همون خود ایران بخوای یه کنفرانس داخلی بری، حتی دانشگاه مبدا یا مقصد زحمت تهیه خوابگاه رو به خودش نمیده. بقیه چیزها بماند.

ببخشید طولانی شد. فقط یک مقایسه کوچک انجام دادم. بسیاری ریز نکات رو نشد بگم.
موفق و سربلند باشید.

آرزوی موفقیت برای تک تک شما دارم و امیدوارم همه دوستانی که تلاش کردند و لایق هستند در نهایت پذیرش بشوند(هرچند خودم هم تجربیات تلخی از مصاحبه ها دارم). تحصل دکتری در شرایط و اوضاع فعلی مملکت، با وزن سنگین (علاقه شخصی به علم و تحصیل) باید باشد تا اینکه درآمد و شغل. دکتری دوره ای نسبتا طولانی و طاقت فرساست و اگر انگیزه بیشتری برای کسب درآمد دارید بهتر است با این انگیزه وارد دوره دکتری نشوید تا با خیال راحت تر و فشار روانی کمتری به درس و تحقیق برسید. من بعنوان یک پسر، خدمت سربازی را در اولویت میدانم و سپس ورود به این دوره. حتی بنظرم بعد از دوره ارشد، باید حداقل دوسال وارد اجتماع یا مسایل مربوط به کار شویم تا بتوانیم با تصمیم درست تری اقدام به ادامه تحصیل یا توقف آن کنیم.
تحصیل علم، همیشه خوب و ارزشمند است. اگرچه مدتی ست در کشور ما از جایگاه اصلی خود تنزل داده شده است، اما همچنان مروارید است و لازم و واجب بر یک جامعه است که علم آموزی را ارزشمند نگه دارد. من به نوبه ی خودم برای همه ی آنهایی که وقت و انرژی و عمرشان را برای علم صرف مینمایند احترام ویژه قائلم و معتقدم، اگرچه امروز نه ولی در فرداها این تلاشها سرمایه های مهم اجتماعی و علمی برا آینده خواهد بود.
تندرست و دلخوش باشید