فعالیت های آموزشی اساتید و تاثیر در ارتقای آنها

عضو هیات علمی دانشگاه عنوان کلی برای مدرسان دانشگاه است که به مراتب اصلیِ زیر تقسیم می‌شود:

• مربی
• استادیار
• دانشیار
• استاد یا استاد تمام

هیأت علمی به دو دسته هیات علمی آموزشی و هیات علمی پژوهشی تقسیم‌بندی می‌شود.

عضو هیات علمی پژوهشی:

به‌صورت موظف تدریس انجام نمی‌دهد و به امور پژوهشی می‌پردازد.

عضو هیات علمی آموزشی:

علاوه بر امور پژوهشی، موظف است ساعاتی در هفته را (بین ۱۰ تا ۱۶ ساعت، بسته به مرتبهٔ علمی و بعضی معیارهای دیگر) به امور آموزشی بپردازد.

یکی از مواردی که در آیین‌نامه ارتقا در نظر گرفته شده، رعایت نظم و انظباط درسی و شئون آموزشی است که ۷ امتیاز دارد.

امتیاز این بند در کمیته مرکب از هیأت رئیسه دانشکده متقاضی و مدیرگروه ذی‌ربط با توجه با مواردی زیر تعیین می‌شود:

• تخصیص اقات موظف تدریس در امور آموزشی
• رعایت تقویم مصوب آموزشی
• برنامه‌ریزی درسی
• کاربرگ‌های ارزیابی دانشجویان از کیفیت تدریس

تاثیر کیفیت تدریس در ارتقا

کیفیت تدریس استادان نیز ۸ امتیاز دارد.

کیفیت تدریس براساس میانگین امتیازدهی دانشجویان در کاربرگ‌های ارزیابی کیفیت تدریس متقاضی در چهار سال قبل از دوره ارتقا و ارزیابی گروه و دانشگاه سنجیده می‌شود.

برای اعضای هیات علمی گروه معارف کاربرگ‌های ارزشیابی معاونت آموزشی و پژوهشی نهاد، ملاک ارزیابی است.

تاثیر کمیت تدریس در ارتقا

کمیت تدریس امتیاز کمیت تدریس برای هر واحد تدریس:

• دوره کاردانی ۰٫۵
• کارشناسی ۱
• کارشناسی ارشد یا دکتری حرفه‌ای ۱٫۲۵
• دکتری یا دکتری تخصصی ۱٫۵

حداکثر تا ۲۰ درصد امتیازهای این بند را می‌توان پس از کسب مجوز از مؤسسه محل خدمت با تدریس در سایر مؤسسه‌ها به دست آورد.

امتیاز تدیس در دوره‌های مشترک بین المللی، شعب دانشگاه در خارج از کشور تا ۱٫۲ برابر قابل افزایش است.

اعضای هیات علمی گروه معارف در چارچوب واحدهای مصوب گروه‌های معارف از امتیاز مربوط به این بند برخوردار می‌شوند.

هدایت پایان‌نامه و تاثیر در ارتقا

راهنمایی و سرپرستی پروژه کارشناسی در پایان دوره تحصیل نیز ۵ امتیاز دارد.

براین اساس حداقل امتیازها ۲۰ و حداکثر امتیازها ۴۰ است.